غرنامه

دلم می خواد کارمو عوض کنم. دو ماه دیگه سه سالی می شه که اینجام. کارمو دوست دارم ولی به یه جایی رسیدم که حس می کنم دارن ازم بیگاری می کشن. البته من ذاتن کار کردن رو دوست دارم و اینکه بدونم از دستم کاری برمیاد خوشحالم می کنه. ولی وقتی می بینم زمانی که می رم تو اتاق بقیه بچه ها یا همه ش دارن با تلفن صحبت می کنن... رو پروژه های دانشگاهشون کار می کنن... یا وقتشونو با حرف زدنای بیخودی تلف می کنن و یا همگی اغلب مرخصی ان و تو تمام این مدت من دارم جای چند نفر کار کنم اذیتم می کنه. البته نه اینکه بقیه کارشونو انداخته باشن رو سر من... چون هیچکی کارش به من ربطی نداره. اما کار کردن منم خیلی به چشم نمیاد و بدتر توقع ایجاد کرده!

از طرفی مسافت زیاد محل کار تا خونه و بالعکس داره نفسمو بند میاره! هر روز ساعت 5 از خواب بیدار می شم و اگه هیچ کاری نکنم و هیچ جایی نرم ساعت 7 شب می رسم خونه. تایم باقی مونده تا وقت خوابم، به یه چشم بهم زدن تموم می شه. تایمی که اغلب صرف یه دوش گرفتن و مو خشک کردن و یه غذای ساده درست کردن می شه. و اصلن من مگه چقدر توان دارم؟

یه مشکل دیگه م هم این هست که با اینکه امسال بخاطر مسئولیت شغلیم، افزایش حقوق چشمگیری داشتم و بابتشم خدا رو شکر می کنم... اما الان چون یه عالمه قسط و قرض دارم و همه ش می ره... حس می کنم به پول بیشتری احتیاج دارم. که حداقل بتونم با خیال راحت ماهی یه چیز هرچند کوچیک برای خودم بخرم. الان اینطوریه که من برای کار کردن حداقل 14 ساعت خارج از خونه م و هیچ زمانی که برای خودم ندارم هیچ... آخرشم هیچ پولی برای خودم نمی مونه که خوشحالم کنه!

اینا دارن هر روز تو سرم می چرخن و هر روز ناراضی تر از روز قبلم.

چقدر غر زدم!

یه کار... با مسئولیت شغلی هایی که دوستشون دارم... تو غرب تهران... و با حقوقی که نیاز دارم... و جای پیشرفت...

یعنی می شه؟!