I wish You Go Away

با نیمو دعوای سختی کردیم و تقریبا رابطه مون کات شد. 

دعواهامون تقریبا زیاد بود اما یه سری چیزای خیلی بُلدی هم تو رابطه مون بود که خیلی اذیتم می کرد. 

مثلا اون شبی که داشتیم دعوا می کردیم و من تمام یک هفته ی قبلش نخواسته بودم ببینمش و یه جورایی هیچ تلاش خاصی نکرده بودم و داشتم ازش فرار می کردم... داشتیم سر یه موضوعی که سرش عصبانی بودم حرف می زدیم که با حرفای بعدیش دقیقا بدترشون هم کرد. 

هفته ی قبلش قرار بود بریم یه مهمونی تولد که از 20 روز قبلش بهم گفته بود و من یه جورایی براش آماده بودم. نیمو با یه زن و شوهری دوست بود که من هرباری که بهش گفته بودم منو باهاشون آشنا کن، یه توجیهی آورده بود و منم خیلی کنکاش نکرده بودم. با خودم فکر کرده بودم شاید هنوز آماده نیست منو برداره ببره میون دوستاش و اصلن هم برام مسئله ی خاصی نبود. 

اون روز که قرار بود بریم مهمونی... قرار بود منو ببره خونه و من آماده شم و بعد بیاد دنبالم با هم بریم مهمونی. همین طوری نشسته بودیم که برگشت گفت "می خوای نریم اصلن؟" منم خیلی معمولی... مثل همه ی وقتایی که ممکنه آدمو خیلی جاها دعوت کنن و آدم حوصله ش نشه گفتم که خب اینا دوستای توئن و برای من فرقی نمیکنه که! من که هیچ وقت ندیدمشون که برام مهم باشه حتمن برم. خب نریم اگه حوصله نداری... 

بلافاصله وقتی این جمله ی من تموم شد، برگشت بهم گفت آره... بریم برسونمت خونه، خودم یکی دو ساعت برم بشینم که زشت نباشه!!!

من؟! یهو خون دویید تو صورتم و حالم بد شد. حرفش خیلی زشت بود و جالبه خودش هم متوجه نبود. من خودمو کنترل کردم و خیلی معمولی هم گفتم اوکی هر جور دوست داری. بعد برگشت گفت نه! تو بگو چی دوست داری؟! منم گفتم که من هیچ وقت تو این مهمونی شرکت نمی کنم وقتی تو این طوری می گی! 

خلااصه اون روز خیلی معمولی رفتار کرد و اصلن انگار نه انگار که من ناراحت شدم. شبشم بهونه آورد که خودمم اصلن نمی رم و اینا...

اون شبی که داشتم راجع به این حرفا صحبت می کردم... یهو برگشته می گه اصلن می دونی من برای چی تو رو نبردم؟! چون دوستم خواهرشو برای من در نظر داره و من نخواستم کسی به تو تیکه ای چیزی بندازه؟!

نمی تونم بگم چقدر زیاد از شنیدن این جمله حالم بد شد. اینکه این حرفش یعنی خواسته طرفو برای خودش تو آب نمک نگه داره... اینکه به نظرش به اندازه کافی مناسب نبودم... اینکه حاضر نیست به دوستش بگه دوست دختر داره و سکوت کرده... 

اینا همه معنای حرف اونه... ولی من به چیزهای دیگه ای هم فکر می کردم. من هم به اندازه کافی زیبام... هم به اندازه کافی سلامتم... هم به اندازه کافی برای خودم جایگاه اجتماعی دارم... اگه اون براش افت داره که من لیسانس دارم و خودش و دوستاشو لابد خواهر دوستش فوق... باعث نمی شه از من برتر باشن... من با همین لیسانسم از اون بیشتر درآمد دارم. کارهای مهم تری رو انجام می دم. تا الانم از هیچ کسی هیچ کمکی نگرفتم و سال هاست رو پای خودم ایستادم. 

تا الان بارها راجع به ادامه تحصیل با هم حرف زدیم. من از ادامه تحصیل هیچ بدم نمیاد. اتفاقن پارسال ارشد هم قبول شدم که به خاطر شرایط کاریم نتونستم برم. ولی اون جوری که اون همیشه صحبت می کرد انگار که خودشو برتر می بینه و منو هم برای اینکه به اندازه کافی مناسب خودش ببینه، نیازمند این می دونه که ادامه تحصیل بدم! از این نگاه آدما متنفرم. اگر اون بدون تحمل کمترین فشاری، راحت نشسته درس خونده و از طرف خانواده ش تامین شده، من برای کوچیک ترین چیزها تو زندگیم فقط و فقط خودم تلاش کردم. چطور می شه که شایسته بودن آدما، این طوری ارزیابی می شه؟!

دعوامون به همین جا ختم نشد و پای خیلی چیزهای دیگه هم کشیده شد وسط. اما در نهایت گفت که باید منت بذارم سرت که وقتی حالت خوب نبود من اومدم تو زندگیت و باعث شدم حالت خوب شه! 

پروردگارا! همه ی آدمایی که اطراف من هستن می دونن من سه ماه بعد از اولین پیشنهادش قبول کردم. بارها و بارها هم گفتم که دوست ندارم مدیون باشم به کسی و این بار خودم خودمو repair کردم. چطور روش می شه همچین حرفی رو بزنه؟! 

اصلن نمی دونم چرا رابطه ای رو شروع کردم که حتی خودمم مطمئن بودم طرفم برام مناسب نیست و اونقدر ادامه دادم که طرفم هوا برش داره که کیه و چیه! 

دلم نمی خواد تا آخر عمرم دوباره ببینمش یا صداشو بشنوم و واقعیتش اینه که پشیمونم از اینکه به کسی ارزش دادم که لیاقتش رو نداشت...!