I'm alive

گاهی وقتها احساس می کنم انقدر که هر روز یه مشکلی قد علم می کنه، بی حس شدم. تنها چیزی که می دونم اینه که باید اون روز رو تموم کنم به امید اینکه فردا شاید روز بهتری باشه!

القصه اینکه یه اتفاقی افتاد که از پاریس خبردار شدم! داشت به دوستم نیلا تو وایبر تکست میداد و منم اونجا بودم!!! 

میون همه صحبتا.... گوشی دوستمو گرفتم و ازش پرسیدم که "شده دلت هواشو بکنه؟" 

که جواب داد: "خیلی زیاد!"

تکستشو می خوندم که نوشته بود: تو این مدت خیلی از این شاخه به اون شاخه پریده و خودشم دیگه نمی دونه چی می خواد. از رابطه مون می گفت که چقدر خوب بوده و از اخلاقای من تعریف می کرد! این قسمت جمله ش به یه "اما" ختم شده بود! و تو تکست بعدی نوشته بود "اما من تا کی می تونستم فرصت هاشو ازش بگیرم؟ تو که می دونی من دیگه اهل ازدواج نیستم!" 

یه جایی هم گفته بود که "من می دونم خیلی بد کردم... به نظرت دیدنش می تونه کمی از بار گناهم کم کنه؟!"

منم گوشی دوستم رو گرفتم و گفتم که "نمی دونم... ولی فکر می کنم این کارت باعث بشه اون دوباره داغون بشه!"

آخرش برای دوستم نوشته بود که اگه یه وقتی فهمید که من به کمک احتیاج دارم بهش خبر بده چون من مغرورم و هیچ وقت دیگه چیزی بهش بروز نمی دم و اینکه نذاره چیزی از غریبه ها بخوام! و اینکه مواظبم باشه!

راستش...

اولش که دیدم به دوستم تکست داده... حالم بد شده بود. 

اما با خوندن اینا... نه اینکه چیزی روم تاثیر بذاره و نه اینکه ذره ای از گناه بزرگش کم بشه اما... اما حس می کنم از اون شب انگار یه بار سنگینی از روی دوشم زمین گذاشته شد! انگار باورهای من درست بود. خیلی از حرفاش برای دلایل جداییمون دروغ بود. و من کمرم خم شده بود از بس اینارو انکار کرده بودم و به جنگ با "منطق سخت" رفته بودم.

و... نه اینکه نبخشیده باشمش... من بخشیدمش. همون 6 ماه پیش که برای آخرین بار محکم بغلش کردم و اشکام می ریخت روی سینه ش. من بخشیدمش و رهاش کردم.  

این روزا... آخر همه چیز... آخر همه ی مشکلات... بازم لبخند می زنم. 

من از یه جنگ نابرابر و پر از بی عدالتی "زنده" بیرون اومدم! :)