ما 3 نفر (قسمت دوم)

هفته بسیار شلوغی رو گذروندیم. یه سفر دیگه با دوستامون رفتیم که خیلی بهمون خوش گذشت. البته دختر هم بود. اوایلش باز تو قیافه بود. شبای آخر بهتر شده بود. شبا با هم می رفتیم می دوییدیم و دوچرخه سواری می کردیم و با چند تا سگ دوست شدیم. بعدشم مستقیمن آوردیمش خونه خودمون. تقریبا یه هفته ای با هم زندگی کردیم. می تونم بگم که شبای آخر دیگه واقعا اوکی شدیم. اونقدری که یه شب بهش گفتم که اون غذا بپزه و یه غذای خوشمزه پخت و خوردیم. با هم فیلم می دیدیم و تو زبان بهش کمک می کردم. اما... آخر هفته که رفت خونه مادرش... وقتی رفتیم بیاریمش... حس کردم اونی که رو صندلی عقب ماشین نشسته، اونی نبود که پنج شنبه ای رفت! وقتی می ره ریست می شه! همه احاساساتش، خاطراتمون و همه با هم بودنامون فراموش می شه. تبدیل به یه غریبه سرد می شه که گاهی حتی تنفر رو هم تو چهره ش می شه دید. 

دیشب چون می خواستم تمرین رانندگی کنم، من پشت رل نشستم و رفتیم دنبالش. آخه یه ماشین کوچولو خریدم! ولی هنوز اونقدری راه نیفتادم. پاریس می شینه کنارم و همه ش حرص می خوره... دنده... کلاج... گاز... پارک تو پارکینگ... همه چی رو هی بهم گوشزد می کنه. گاهی هل می شم و تمرکزمو از دست می دم. دیشب پشت یه چراغ قرمز گیر کردم که شیب خیابونش 30 درجه ای بود... تصور می کنم. نتونستم ماشینو کنترل کنم، از پشت لیز خوردم زدم به یه سمند! البته چیزی نشد. اما خیلی ترسیدم. گاهی حس می کنم من نمی تونم هیچ وقت راننده خوبی بشم. سه بار پشت رل نشستم از وقتی ماشینو تحویل گرفتم. یه چیزایی رو یاد گرفتم ولی بازم زیاد اشتباه می کنم. ماشینای پشتی رو نمیبینم که بهشون راه بدم. وقتی می خوام لاین عوض کنم احساس می کنم نمی تونم و الانه که تصادف کنم. یه راننده خوب بودن یکی از آرزوهای بزرگم شده. نمی دونم چند بار دیگه پشت رل بشینم اوکی می شم مثلن... و تردید بزرگم اینه که اصلن من می تونم یه راننده بشم یا نه!

وقتی از رانندگی بر می گردیم، انقد که پاریس دعوام کرده، ساکت می شینم و ناراحتم. اما همیشه بهم می گه که از دفعه ی قبل بهتر بودم و اینکه استعدادم خوبه و اون فکر می کنه به زودی راه میفتم... اما خودم حس می کنم فقط داره بهم الکی قوت قلب می ده که ناامید نشم. 

کم خوابی دارم مثل همیشه. دوست دارم بتونم یه روز تا ساعت 11-12 ظهر بخوابم مثلن. اما صبح های جمعه هم کلاس دارم و وقتم خیلی محدوده. دختر که باشه، براش شام درست می کنم. یکمی بیشتر درست می کنم که ناهارم بخوره. از دستپختم خوشش میاد و این دلگرمم می کنه. البته منم خیلی تو آشپزی پیشرفت کردم. قرمه سبزی و قیمه هایی که می پزم یکی از بهترینایی هستن که خوردم. البته بحث تعریف نیست! من همیشه از پختن خورشت می ترسیدم ولی از عهده ش براومدم. البته خیلی هم ساده ست. فقط باید جسارت اولیه رو داشته باشیم.

به دختر خیلی توجه می کنم. یه حس قوی ای بهم می گه که نقطه ضعفش، محبت دیدن هست. البته من سرد به نظر میام و مدلم قربون صدقه ای نیست. ولی بهش توجه می کنم. مثلن براش لاک می زنم و دلگرمش می کنم که به زودی وضعیت ناخناش که از بچگی مشکل داشته، درست می شه.یا از دست پختش تعریف می کنم. تشویقش می کنم که ویولن تمرین کنه. بهش تو زبان کمک می کنم و کمکش می کنم لباساش رو اتو کنه. خودش شاهد هست که چقدر براش وقت می گذارم. اما تو یه شب... تغییر می کنه. حافظه ش پاک می شه، و چیزای دیگه ای جایگزینش می شن... تنفر... بغض و...یه عالمه گله لابد...