as I became a student once again

رفتم اسممو کلاس زبان نوشتم. بدیش اینه که جمعه ها صبح تا ظهر هست. 4 ساعت. خوبیش اینه که خودم نمی تونستم به تنهایی برای امتحان آماده بشم. احساس کردم باید توی جو کلاس باشم. صحبت کنم و یه نفر ازم بخواد که تکالیفمو انجام بدم. و البته اینکه با پاریس دو تایی تو کلاس شرکت می کنیم و تجربه جالبی باید باشه!

دوباره هیجان زدم که بعد از سال ها می خوام برم کلاس زبان. بعد از 5 سال به طور مستدام کلاس زبان رفتن... 10 سالی می شه که خیلی دور بودم از اون محیط. وقت مصاحبه یکی از تستایی که ازم گرفتن، یه آزمون شبه آیلتس speaking بود. و بعد از مدت ها حرف زدم. فکر می کردم که دیگه زبونم نچرخه اما بدم نبود! 

یکی از مشکلاتی که من توی حرف زدن دارم اینه که همیشه هول می شم و تو ایده پردازی کم میارم. یعنی اون چیزی که تو ذهنم هست رو تو 2-3 جمله سرهم می کنم و همشیه می خوام روک و پوست کنده جواب بدم. باید توی این مدت رو خودم کار کنم تا بتونم ایده های ذهنم رو بیشتر elaborate کنم. 

البته این چیزیه که ربطی به زبان نداره و من کلن مدلم briefcaseی هست. مثلن تو واحد ما، من کارم از همه ی آدما بیشتر و با جزئیات بیشتری هست. وقتی قراره یه عالمه موضوع رو با رئیسم چک کنم، خیلی سریع این کارو انجام می دم. شاید تو ماکزیمم 15 دقیقه. بعد یه همکاری دارم که اصولن کار خاصی هم نداره ولی وقتی می ره پیش رئیسمون، مثلن چیزی حدود 4 ساعت اونجاست و همچنانم داره حرف می زنه! بعد میاد بیرون یه کاری انجام می ده بعد دوباره دو ساعت اونجاست! 

من آدم پر حرفی هم می تونم باشم. اما کمن آدمایی که می تونم باهاشون پرحرفی کنم! 

قرار شد برای رایتینگم هم کتاب بخونم و تکست بنویسم و بدم رئیس آموزشگاه صحیحش کنه. و اینکه البته روی ریدینگم هم همچنان کار کنم. واقعیت اینه که وقت کم میارم موقع تست زدن و این موضوع غمگینم می کنه. 

پشت سر هم سرمون بسیار شلوغه و تو کار وحشتناک خسته می شم. بخاطر همین اون جوری که می خوام نمی شه رو زبان تمرکز کنم و این تاسف باره. 

اما احساس می کنم اگه بتونم از عهده ریدینگ و لیسنینگ بربیام، اون دو تا skill دیگه برام راحت تر خواهند بود. 

باید تلاش کنم. تلاش کنم و تلاش کنم. بدون اینکه خودمو درگیر موضوع دیگه ای بکنم و امیدوار باشم.