اولین روز سال جدید

امسال  شب سال نو اصلن وقت نکردم بنویسم. راستش اصلن به فکرمم نرسید که بنویسم.

گاهی وقتا حس میکنم خدا آزمایشای خیلی سختی رو جلوی پام میگذاره. گاهی دوست دارم فریاد بکشم و بگم بسمه و دیگه کافیه! اما تو لحظه بعد به این فکر میکنم که هیچ کس توی دنیا عمق رنج ها و شادی هایی که تو زندگیم دارم رو درک نمیکنه. من به همون اندازه ای که رنج میکشم... به همون اندازه هم احساس شادی و خوشبختی میکنم و این معجزه ی زندگی منه!

امسال برای اولین بار سفره ی هفت سین انداختم. تو home. همه چیز رو به دقت انتخاب و رو میز کوچیکمون چیده م و قیافه ش پر از حس زندگی و سرسبزی و بهاره... اما رنج من از اون جایی شروع میشه که نمی تونستم پیش سفره هفت سینم باشم و باید میومدم خونه مامانم و اون هم اعلام کرده بود که قصد نداره امسال سفره هفت سینی داشته باشه حتی! 

درست تو همین نقطه آهی از دلم بلند میشه و اشک تو چشمام جمع میشه ولی مجبورم قورتش بدم. 

دیشب موقع تحویل سال بابام ترجیح داد مثل همیشه ازمون دور باشه و حتی زنگی هم نزد و این طور سال عجیبمون شروع شد. 

پاریس تو اولین لحظات تحویل سال بهم زنگ زد و عیدو تبریک گفت.

شب قبلشم خواهرش دعوتمون کرد تا آخرین شب 93 رو در کنار هم باشیم و شب خوبی هم بود.

دوست دارم به زودی برگردم home. اونجا از همه جا راحت ترم. حتی اگه تنها هم باشم میتونم فیلم ببینم.. کتاب بخونم و یا زبان بخونم و ورزش کنم. البته یکی دو روزه دیگه هم باید بمونم اینجا. قول دادم فردا لوبیا پلو درست کنم براشون.

سه شنبه آخر سال رفتیم پیش مردمانی که تو کوره های آجر پزی اطراف تهران کار و زندگی میکنن و براشون کمی لباس و برنج و شیرینی بردیم. حس عجیبیه وقتی میون زنها و مردهایی ایستادی که برای خرده چیزهای بی ارزشی که تو دستت داری تا میونشون تقسیم کنی، التماست میکنن دوست داری همون جا زانو بزنی و دختر بچه ی کوچیکی که گوشه لباست رو گرفته و صورتش زیر آفتاب سوزان سوخته و محل بازیش، کوه زباله ی جلو جایی که زندگی میکنه ست رو تو آغوش بگیری و ساعت ها که نه... روزها و ماهها براشون اشک بریزی. اون وقت دلت به درد میاد از دیدن این همه بی عدالتی ای که هر روز و هر روز تو این شهر میبینی. 

تجربه ی سخت و عجیبی بود. گاهی که چشامو میبندم صدای التماسشون تو گوشم موج میزنه. دلم میخواست دستان پرتوانی داشتم تا برای همه شون سایه بون میشدم. اما حیف...

آرزو دارم آدم ها تو هر نقطه این کره خاکی... با وجود کوه های بزرگ سختی و رنج های زندگیشون... خوشبختی های کوچیکی برای خودشون بسازن و هر روز اون قدر بهش پر و بال بدن تا روزی با همونا به پرواز دربیان.