ایمان

من متوجه یه موضوع مهم تو زندگیم شدم. موضوعی که باعث میشه با دید بهتری به زندگی نگاه کنم... موضوع رو اینطور شروع میکنم:

چند وقت پیش تو محل کارم، یه اتاق جدید بهم دادن. تا قبل از اون با یکی از همکارام هم اتاق بودم. وقتی رفتم جای جدید.. دوستم ابی گلدونشو برام به عنوان هدیه اتاق جدید آورد. به زودی از ایران میرفت و کارشو ترک میکرد. این بود که گلدونشو به من هدیه داد. 

من؟ روزای سختی بود. دوستم داشت میرفت و خودمم از محل کارم و آدماش دل خوشی نداشتم و ندارم و آرزومه کار بهتر با حقوق بیشتری پیدا کنم. بعلاوه اینکه با رفتن دوستم... هم رفیقم رو از دست میدادم و هم تنها میشدم. تنها میون آدم هایی که مایل ها با من و نوع زندگیم فاصله دارن و همیشه به من به چشم یه آدم ابنرمال نگاه میکنن. آدمهایی که هیچ منو نمیفهمن و اگرچه به روم لبخند میزنن ولی وقتی روشون رو برمیگردونن درموردم قضاوت هایی دارن...

به هر حال... با اومدن اون گلدون سعی کردم براش جای خالی رفیقمو که مجبور به ترکش بود رو پر کردم. لازم به یادآوریه که من از گلدون ها و گیاه ها به شدت میترسم! آره میترسم. تو زندگیم 2 تا گلدون داشتم که تو برهه های بدی از زندگیم اومدن و حال و روز من باعث شد خشک بشن. آخرین گلدون، بنفشه آفریقایی بود که پارسال برای پاریس هدیه گرفته بودم و خوب یادمه روز آخری که رفته بودم تا لباس هامو از اون خونه جمع کنم.. گل هاش باز شده بودن و پر پر شده بودن و اطرافش پخش شده بودن. منظره ای که تا مدت ها توی ذهنم مونده بود و به کابوس تبدیل شده بود. 

از گلدون قبلی هم خاطره ای تقریبا مشابه دارم که دوست ندارم یادآوریش کنم.

خلاصه این گلدون جدید... چیزی بود که دوست نداشتم سرنوشتی مشابه داشته باشه. همیشه برگهاشو نوازش میکنم و بهش آب میدم و حواسم به برگ های جدیدش هست و عمیقا دوستش دارم. اما... اما یه روز که داشتم ساقه هاشو از هم جدا میکردم، دستم خورد و یه ساقه ش تقی شکست. ساقه کوچیک دو تا برگ بزرگ داشت و یه برگ جدید کوچولو. 

صداش تو گوشم هست هنوز... تق... احساس میکردم زندگی ای رو با دست های خودم از بین بردم.

تو محل کارم دو نفری رو میشناختم که رفتم ساقه ی کوچولو رو بهشون نشون دادم و اونها هم گفتن دیگه کاری نمی شه کرد و این گیاه طوری نیست که بشه تو آب ریشه بده.

اما من؟! احساس میکردم نباید اون ساقه کوچولو رو دور بندازم. با وجود حرف های ناامید کننده اطرافیان... فکر کردم حداقل میتونم تلاشی کنم تا شاید زندگی بهش برگرده... از گل و گیاه هم هیچی نمی دونم. فقط میدونستم ممکنه وقتی تو آب میذارمش ریشه بده. 

و گذاشتم و روزها بهش نگاه میکردم تا شاید اتفاقی بیفته. گیاه بعد از گذشت چند روز خشک نشده بود. اما همه میگفتن فایده ای هم نداره. تا اینکه احساس کردم کنار ساقه ش توی آب اتفاقایی افتاده. هر روز اون ذره ی سفید رو نگاه میکردم و امیدوار بودم اشتباه نکرده باشم. 

و باید بگم.. اشتباه نکرده بودم... ساقه کوچولو ریشه زده بود! ریشه ای که هر روز بزرگ و بزرگ تر میشد..

امروز گیاه کوچولو رو کاشتم تو گلدون و امیدوارم بتونم بزرگش کنم. اما این اتفاق برای من یه درس بزرگ داشت. درسی که دارم هر روز تو زندگیم امتحانش میکنم:

ایمان راسخ داشتن به کاری که میکنیم و انرژی ای که براش صرف میکنیم باعث میشه بلخره دیر یا زود پیروز بشیم. من به این موضوع ایمان دارم و تصمیم دارم از این به بعد آرزوهام رو یا ایمان قلبی دنبال کنم. وقتی من به چیزی ایمان واقعی داشته باشم و هرگز لحظه ای تردید به دلم راه ندم... موفقیت روبه رومه. روبه رومه و انتظار منو میکشه...!