از دنیایی که نمی شناسمش

نمی دونم از کجا بگم. منتظر بودم اینترنت خونه راه بیفته. اما هنوز خبری نیست.

توی مرحله ای از رابطه م که احتمال دیوونه شدنم زیاده! دخترها یه طور وحشتناکی شدن که اصلن نمی تونم بفهممشون. یادمه قبلنا اول وای میستادن طرف پا پیش بذاره بعد اونا! حالا اما یه طور دیگه ای شده. دیشب با پاریس نشسته بودیم با هم حرف می زدیم... یهو یه شماره افتاد رو گوشیش. ناشناس بود. من معمولی بودم و منتظر بودم صحبتاش تموم بشه تا بقیه حرفامونو ادامه بدیم. بعد اما یهو با چشمای گرد نگاش می کردم که هی می پرسید "شما؟ شما؟ من نمی شناسمتون. لطف کنید دیگه مزاحم نشید لطفا!"

فکر کنید دختره زنگ زده سلام و علیک می کنه و بعد از اینکه پاریس بهش می گه من نمی شناسمتون... می گه "خب حرف بزنیم، آشنا بشیم!"

یادمه قبلنا پسرا این طوری بودن! زنگ می زدن، پا پی می شدن بتونن یه ارتباطی برقرار کنن. چی شده که زمونه برعکس شده؟! 

خلاصه که فقط اینا نیستن. بعدن ها میام از روزهایی می گم که چه همه وحشی شدم و چه کارهایی کردم که قبلن هیچ وقت همچین تصوری از خودم نداشتم. 

حالم بد می شه از این دخترایی که به بهونه ی لاین و واتس اپ و وایبر و هزار تا کوفت دیگه، عکسشون میفته رو صفحه ی موبایل. اصلن این لعنتی ها چین؟ موبایل و شبکه های اجتماعی. چیزایی که باعث شدن آدما از دنیای واقعی فاصله بگیرن و وارد یه دنیای پوچ بشن. تا کی روزی هزار تا جک و پند و اندرز بخونیم تو این لعنتی ها... اما یه خنده به لبمون نیاد؟!

احساس می کنم این ها همگی چمبره زدن رو زندگی هامون و همه چیزمونو دارن به یغما می برن. صداقتمون... مهربونی مون... احساساتمون. همه و همه دارن از بین می رن و ما هم بیشتر و بیشتر دامن می زنیم به این مسئله. من که هیچ وقت فیص بوک و وایبرو این چرت و پرت ها رو نفهمیدم. اصلن نمی تونم باهاشون ارتباط برقرار کنم. چرا ازشون استفاده می کنم. اما میونشون غریبه م. به نظرم آدم ها تو خالی و تقلبی هستن تو این شبکه ها. کاش به جا این وقت تلف کردن ها... کمی بیشتر همو می دیدیم. می شستیم یک چای با هم می نوشیدیم. یه فیلم می دیدیم. نه اینکه غرق بشیم تو این کلمات و فیلم ها و تصاویری که خسته کننده و بی انتها و پوچن.