آرایش کردن یا نکردن... مسئله این است!

دیشب نیمو بلیط سینما رزرو کرده بود، رفتیم با هم دیگه فیلم کلاشینکف رو دیدیم. من که خیلی اهل فیلم های ایرانی نیستم و خیلی کم هم سینما می رم اما از اینکه رفتم این فیلمو دیدم خوشحالم. گرچه ده دقیقه اول فیلم بخاطر اینکه به نظرم دلخراش میومد دوست داشتم بلند شم و از سالن بیرون بیام اما در کل خوب بود. 

دیشب قبل از رفتن به سینما... آرایشم پاک شده بود و می خواستم دوباره آرایش کنم... نیمو یه حرف عجیب زد بهم. بهم گفت تو که قیافه ت همین طوری خوبه و من خیلی دوستش دارم  چرا آرایش می کنی؟! من اول فکر کردم داره ازم تعریف می کنه و این یه جور تعارفه. داشتم سعی می کردم تشکر کنم که برگشت گفت "واقعی دارم می گم! الان که داریم می ریم بیرون آرایش نکن! چون به نظر من همین طوری هم خیلی قشنگ هستی!"

من؟ من مثل همیشه پاریس اومده بود تو ذهنم. یادم افتاد اون هم هیچ وقت از من نخواسته بود آرایش کنم فقط خیلی دوست داشت من به خودم برسم. چه می دونم به موهام... ناخنام... مراقب رژیمم باشم که اضافه وزن نداشته باشم و اینها... اما اون هم نخواسته بود. 

اما من دیشب اونقدر از این حرف نیمو تعجب کرده بودم که احساس می کردم تمام مردهای زندگی من ازم خواسته بودن که آرایش کنم! داشتم براش توضیح می دادم که ممنون که در مورد من این طوری فکر می کنی اما من حس می کنم با آرایش پرفکت تر هستم. اما اون هم قبول نمی کرد و می گفت همین طوری هم خوبم. 

از دیشب دارم فکر می کنم "آرایش کردن" ما زن ها چقدر برای مردها مهمه؟ آیا اصلا اون ها توجهی به این چیزها می کنن یا اینکه ما زن ها با ویژگی های دیگه مون اون ها رو جذب می کنیم. می دونم مردها عاشق رنگ لبمون نمی شن... چون مطمئنن رنگ لب هیچ کسی قرمز جیگری یا نارنجی یا کالباسی کمرنگ نیست. بلکه ما با رنگ ها ویژگی های طبیعی مون رو به رخ اون ها می کشیم. اما اگه واقعا این طوری باشه که مردها به این چیزها توجهی نداشته باشن... به نظرم می رسه که حداقل خود من سالها تو یه سرزمینی زندگی می کردم که اساسا وجود خارجی نداشته و من فقط تصور می کردم که این چیزها برای مردها مهم هست! 

اگه دوست داشتین بیاین از تجربه های شخصی تون بگین. دوست دارم بدونم آدم های دیگه در مورد این قضیه چی فکر می کنن.