و تویی که دیگه اونجا نمی بینمت...

دیروز حالم هیچ خوب نبود. پ ر ی و د لعنتی علاوه بر احساس افسردگی... باعث می شد از شدت درد به خودم بپیچم. 

ساعت 12 ظهر کار که تموم شد، رئیسم ازم خواست که تو یه جلسه ای شرکت کنم که گفتم نمی تونم! ازم دلیلشو پرسید و گفتم که قرار دارم و نمی تونم! می خواستم ساعت 12 بزنم بیرون و هیچ دلیل دیگه ای نمی تونست اونجا نگهم داره. نیمو ظهر میومد دنبالم. تو فاصله ای که بیاد احساس کردم از شدت درد دارم می میرم. راه افتادم رفتم داروخانه که قرص ژلوفن بخرم و یه بسته قرص آهن. نمی دونم چرا موبایلم از دسترس خارج شده بود. نیمو رسیده بود و بچه ها بهش گفته بودن که حالم خوب نیست رفتم داروخانه... اومده بود اونجا دنبالم ولی بازم پیدام نکرده بود. من دوباره برگشته بودم محل کارم. کلی گیج زده بودیم...

برنامه این بود که ببرتم پیش لی لا... لی لا قرار بود یه کاری برام انجام بده. رسیده بودم به موقع و کارم هم انجام شده بود. 

موقع رفتن خونه پیشنهاد داد بریم یه جا ناهار بخوریم. پیشنهاد من؟! رستوران ژووانی بود. مرزداران...

من عاشق اونجام. ازش خاطرات خوبی دارم. هر دفعه اسم اونجا میاد... یاد اولین باری می فتم که با پاریس رفتیم اونجا. هفته دوم دوستیمون بود. من یه دختر بچه کوچولو بودم! ظهر مرخصی گرفته بود اومده بود دنبال من سرکارم... رفته بودیم اون رستوران... یه میز رزرو کرده بود. هفته ی دوم مهرماه بود. بوی پاییز همه جا پخش بود. بوی عطرش... هیجان من... و منی که تردید داشتم برای شروع رابطه... بعد از رستوران رسونده بودتم سرکارم. تو راه برگشت برام یه شلوارک هدیه گرفته بود. 

اونجا شده بود پاتوق ما. تو اون سه سال و نیم خیلی رفتیم اونجا. یه باری حتی با خواهر و شوهر خواهرش. با اون دو نفر دابل دیت زیاد می رفتیم. 

و مرزداران... از اونجا خاطرات خوب دارم. وقتی خونه خواهرش اونجا بود... یه عالمه شبا مهمونی اونجا رفتیم. مرزداران برام هیجان انگیزه. انگار یه بوی خاصی داره. بوی پاییز... یه ماشین سفید... یه عطر وحشتناک عالی... 

با نیمو رفتیم اونجا... از لحظه ای که پیشنهادمو پذیرفت که بریم اونجا... بدن درد وحشتناکمو فراموش کردم. خوشحال شده بودم! اونقدر که نیمو می پرسید "چرا حالا اینقدر خوشحالی؟!"

دلیلی نداشتم و خیلی دلیل داشتم! تو رستوران... مدام سر می گردوندم! مثل احمق ها دنبالش می گشتم. انتظار داشتم هنوز اونجا باشه. بعد سه سال و یازده ماه... هنوز پشت اون میز دفعه اول نشسته باشه. هنوز من یه دختر بچه کوچولو باشم. هنوز اون مرد دوست داشتنی من باشه.

ولی نبود :) 

شاید اونجا رو فراموش کرده. :)

ناهار خوردیم و راه افتادیم که بریم... نیمو وایستاد یه جا نون سنگک بگیره... یاد یه روزی افتادم که شب مونده بودیم خونه خواهرش. فرداش بچه ها هوس آبگوشت کرده بودن. مام رفتیم نون سنگک خریدیم با سبزی خوردن. 

چه روزای خوبی بودن. 

تو اون سالها احساس می کردم اون آدما خونواده ی خودمن. من میونشون خوشحال بودم همیشه. کنارشون احساس آرامش داشتم. خیلی چیزها رو کنارشون تجربه کرده بودم. من واقعا دوستشون داشتم. 

با وجود این همه اتفاقی که افتاده... با وجود اینکه دیگه زندگی هامون از هم جدا شده... اما من با فکر کردن به پاریس... این مکان ها و اون آدم ها... احساس خوشحالی دارم. هیچ احساس تنفری وجود نداره. من کنارش یه عالمه احساسات خوب داشتم. 

با نیمو راه افتادیم رفتیم خونه و شبم با دوستامون رفتیم بیرون. 

این دو روزی که باهاش گذشت... خوب بود. باهم یه عالمه سریال دیدیم. 

از این هفته می رم باشگاه. می خوام ورزش کنم تا ذهنم رها بشه. امیدوارم ورزش کمکم کنه :) 

پی اس 1: 

چهارشنبه 14 مهر 1389

تو اتوبانیم. آمده دنبالم و ناهار رفته ایم یک جای جدید را بهم نشان بدهد. دوباره داریم می رویم که مرا برساند شرکت. بهم می گوید "می توانیم یک ساعت بیشتر با هم باشیم؟" نگاهش نمی کنم... می گویم "نه. 2 ساعت بیشتر مرخصی نگرفته بودم." هیچی نمی گوید. می آید جلو که ببوستم... خودم را می کشم سمت در ماشین و می گویم "خواهش می کنم... نه" حس می کنم بهش برخورده است... او هم خودش را جمع و جور می کند. حرفی نمی زنم... هیچی... فکرم پرواز کرده یک جای دوری. حواسم نیست اصلا. به خودم می آیم می بینم که دستم را توی انگشتان قلمی اش گرفته و می پرسد "ورون؟! با منی؟" سرم را می گردانم طرفش... با صدای خفه ای می گویم "آره... همین جام!" تا سرش را می چرخاند که به چشم هایم خیره شود، رو می کنم به سمت بیرون. می گویم "می بینی خورشید امروز چقدر قشنگ و گرم می تابد؟" چشم هایم را می بندم و خودم را جمع می کنم توی صندلی... می گوید "تو یک جوری عجیبی. شبیه هیچ کس نیستی..." هیچی نمی گویم...

می گوید "چرا ازم فرار می کنی! نگاه کن! من هیچ کاری باهات ندارم." که "فقط کافی است چشم هایت را ببینم، آن وقت بهت می گویم که چی تو ذهنت و قلبت می گذرد." می گوید "تو اسفندی ترین دختری هستی که توی تمام عمرم دیده ام! دختران اسفندی توی چشمانشان تردید موج می زند! همیشه هم بین دو راهی ها گیر می کنند.." با خودم فکر می کنم "که  خب آره! من چشمه ی تمام تردید های دنیام. من دخترک اشک آلود دو تا ماهی در وجودم دارم که هر کدام به یک سمت شنا می کنند! چطور می توانم تردیدهایم را بگذارم کنار؟!" بازویش را می گیرم... می گویم "بیا چشم هایم را نگاه کن! ببین چی می بینی؟ آره! من نمی دونم باید چی کار کنم! من راجع به هیچ چیز مطمئن نیستم. من توان تصمیم گیری راجع به هیچ چیز و هیچ کس را ندارم... لعنتی بیا نگا کن!" زل می زند توی چشم هایم... هیچ چیز توی دنیا برایم سخت تر از خیره شدن به چشم های آدم ها نیست. من همیشه نگاهم را می دزدم، همیشه ی خدا! ولی این بار تاب می آورم... خیره ام... خیره است... این بار او نگاهش را می دزدد... چشم هایش توی ذهنم حک شده... عسلی بودند...

می پرسم "خب! چی دیدی؟!" سکوت کرده... یکی می کوبم توی بازویش! می گویم یالا بگو چی دیدی؟! می گوید "بی خیال! فراموشش کن!" من آرام و قرار ندارم. سرم درد گرفته... ادامه می دهد "ببین! تو دوست کوچک من باقی می مانی تا آخرش. من همیشه هستم و می توانی رویم حساب کنی. من تو را به زور نمی خواهم عزیزم..." حرف های بعدش اصلا یادم نمی آید... ادکولن خاصی زده است... هاتم می کند! عصبی شده ام. احساس می کنم دارم مشاعرم را از دست می دهم. نگاهم می افتد به هدیه ای که امروز برایم آورده! 

می رسیم شرکت... ازش تشکر می کنم... پیاده می شوم... درست از لحظه ای که پایم را گذاشته ام بیرون دلم تالاپی می افتد پایین! دلتنگش می شوم!

مسج می زنم برایش که "متاسفم به خاطر امروز که این همه خراب کردم. منو ببخش به خاطر تردیدهام. اصلا نمی خوام که از دستت بدم. می خوام که باشی."