روزها کم و بیش با اتفاقات بد و بدتر تموم می شن. به نظرم میاد وضعیت عجیبیه. البته من فکر می کنم همیشه تو همین موقعیت هاست که آدم ها تصمیمات مهم زندگیشون رو می گیرن. یکی کلن کارشو عوض می کنه و می ره دنبال ایده هاش. یکی جمع می کنه از ایران می ره. یکی دیگه تصمیم می گیره دیگه کار نکنه و بچه دار شه اصلن. خلاصه هر کی یه طور. امروز مدیر مالیمون خداحافظی کرد و رفت. خیلی دوستش داشتم. خیلی کم با هم برخورد داشتیم و اصلن کارمون به هم مربوط نمی شد. اما مرد خوبی بود و همه هم به این موضوع معتقدن. آدما همین نام نیکو رو از خودشون به یادگار میگذارن که خیلی کار سخت اما مهمیه. خیلی مهمه که همیشه خیالمون راحت بود که سر وقت حقوق خواهیم گرفت و کسی هست که از حقوقمون دفاع می کنه. الان دیکه این دید وجود نداره و همه خیلی بدگمان پیش می رن.
امروز مدیر خودمون هم صدامون کرد و از اینکه این مدت تو خودشه و مشکل داره معذرت خواهی کرد. نمی دونم چرا دوست دارم همیشه همه شاد باشن و شادیشون رو دریغ نکنن. البته همیشه آدم ها نمی تونن شاد و خرم زندگی کنن اما انرژی من خیلی زود بابت این موضوع تحلیل می ره .
از دیروز تا حالا ماهیجه رون پام می پره. کاش خبر خوبی در راه باشه.
تعجب می کنم که چرا همه تصمیمات مهمی که نوشتی، ول کردن و رفتنه. خوب بعضی ها هم تصمیم می گیرن سخت تر کار کنن، صبر بیشتری بکنن، اتفاقا سر جاشون سفت تر وایسن.
خواهشن متن رو درست بخونین! من از نقطه عطفی تو زندگی صحبت می کنم که آدمها شروع به تغییر زندگیشون می کنن!