ار مردممون شگفت زده می شم. وقتی مثلن پستای تو اینستاگرام رو می بینم و کامنت های زیرشو می خونم از این همه افاضاتی که فرمایش می کنن تعجب می کنم. چطور شده که ما ها اینطوری هستیم و با همه مردم دنیا فرق می کنیم؟ 

الان داشتم کامنت های زیر اینترویو گلشیفته رو در مورد فیلم جدیدش می دیدم و دیدم که همه اومدن زیرش و چرت و پرت نوشتن. آخه چرا ما این طوری هستیم؟ چطور فکر می کنیم ما بهترینیم و همه ی آدمای دیگه دارن اشتباه فکر می کنن و اشتباه زندگی می کنن؟ این چه تربیتیه که ما داریم؟

یه دختره هست که توی امریکا زندگی می کنه و هم اسم منه. خیلی تو فیتنس و رژیم کیتو پیشتازه و من دنبالش می کنم. یه چلنچ تی آر اکس داره شروع می کنه و همه اومده بودن بهش افاضات فرموده بودن انگاری که وظیفه شه داره سرویس می ده! بعد خیلی عصبانی شده بود و می گفت واقعا که ما از همون فرهنگی میایم که وقتی برامون تولد می گرفتن و موقع هدیه گرفتن می گفتن دست شما درد نکنه ولی حالا چرا ویلا ندادین؟ کنار دریا ندادین؟!

دیدم راست می گه. فرهنگ ما فرهنگ انتظار بیش از حد از آدماست. بهمون اینو آموزش می دن. 

واقعیتش  دوست ندارم تو این مملکت بچه دار شم. در کنار این آدما. نمی گم من خودم آدم درستیم و کار اشتباهی نمی کنم. که می کنم چون منم یکی از همین مردمم. هنوز قضاوت می کنم و گاهی از آدما توقع پیدا می کنم. البته خیلی دارم رو خودم کار می کنم اما به هر حال... اما واقعا دوست ندارم بچه ای بیارم که فکر کنه دیگران هر خوبی ای که بهش می کنن وظیفه شونه. 

همه مون خیلی ادعامون می شه. می دونم حتمن منی که دارم این ها رو می نویسم هم ادعام شده... اما اگر ما اینطوری نیستیم پس این کامنت ها و امواج منفی ای که در ذهن هامون سیاله از کجا می آد؟ این آدما کی هستن؟ جز اینکه یکی  از خود ماها هستیم؟ چرا بزرگ نمی شیم؟ چرا درس عبرت نمی گیریم؟! چرا یاد نمی گیریم کمی مهربان تر باشیم. من خودمم آدم مهربونی نیستم و چیزی که همیشه حواسم هست که تمرینش کنم هم همینه. اما مهربون نبودن یه چیزه نامهربونی یه چیز دیگه. اگه مهربون نیستیم حداقل نامهربون نباشیم!