از درس های زندگی

یه هفته قبل از عقد ما، پسرخاله م عقد کرد. اونها هم مثل ما تصمیم گرفتن که یه عقد محضری داشته باشن و بعدم مهموناشون رو ببرن رستوران و بعد از چند ماه هم، بعد از گرفتن خونه و تهیه اسباب و اثاثیه عروسی بگیرن. حالا هرباری که زنگ می زنم تا با مامانم صحبت کنم... از خاله م و درگیریش با عروسش می گه. درگیری تو هر خانواده ای ممکنه اتفاق بیفته اما خانواده ی خاله ی من این طور نیستن. خاله و شوهر خاله م آدمای تحصیل کرده و دنیا دیده ای ان که بیشتر کشورهای دنیا رو دیدن و توش زندگی کردن. این جور خاله زنک بازی هایی رو که می شنوم... تعجب می کنم. ماجرا اینجاست که دختر نمی تونه جهیزیه تهیه کنه. اما توقع داره که تو بهترین نقطه تهران خونه بگیره و یه عروسی مجلل هم داشته باشه. لیست اسباب و اثاثیه خونه رو هم که شامل چیزهای اساسی و گرون منزل می شن رو با مارک ها و مدل های مد نظرش داده به خاله تا براش تهیه کنن. حالا خاله مم افتاده سر لج که من براتون خونه می گیرم ولی عروسی دیگه نمی تونین داشته باشین و نمی تونم هم که کالاهای مورد درخواستتون رو  اونجور که می خواین براتون تهیه کنم. مثلا دلیلی نمی بینم یخچال 12 تومنی براتون بگیرم. یخچال 2 تومنی از سرتونم زیاده! این وسط پسر خاله هم هرچی می گه بابا من تنها پسرتم و تو برای پسر خودتم نمی خوای کاری بکنی با جواب منفی روبه رو می شه...

و متاسفانه این قصه ها بیشتر از هر چیز دیگه ای، یه عالمه خاله زنک بازی و امواج منفی با خودش به همراه داره. رابطه هایی که قراره خوب و قشنگ شکل بگیرن... با دشمنی و کینه شکل می گیرن. اینجاست که من فکر می کنم اگر دختر و پسر به اندازه ای بلوغ فکری داشته باشن که خودشون برای زندگیشون تصمیم بگیرن و دیگه نیازی نباشه چشمشون دنبال کمک پدر و مادرها باشه... چقدر می تونن از این درگیری ها جلوگیری کنن. شاید اگه پسر خاله م به اندازه کافی و بدون احتساب مال و اموال خانواده ش، تمکن مالی داشت، حتی اگه دلش می خواست هر کاری برای همسرش بکنه به دیگران اجازه دخالت نمی داد.

همزمان بودن ازدواج من با ازدواج پسرخاله م باعث می شه راجع به خیلی چیزها فکر کنم. بخصوص اینکه برای دیگران از جمله خاله م نوع زندگی من دارای جذابیت هاییه که باعث میشه با زندگی پسرش مقایسه بشم. مثلن خاله م بسیار کنجکاوه در مورد نوع رابطه م با مادر پاریس بدونه در صورتی که من با وجود قدمت حضورم تو این خونواده هنوز نمی دونم مادر پاریس رو باید چی صدا بزنم حتی! هنوز فکر می کنم من یه مادر دارم و نمی دونم چطوری می شه "مامان" صداش کرد. بخاطر همینه که هنوز درگیرم و فعلن از صداش کردن تفره می رم. می خوام بگم من خودم اجازه نمی دم رابطه ها خیلی زود رشد کنن. خودم دیر ارتباط برقرار می کنم و درهای ارتباطی به سوی خودم رو هم می بندم... واضحه رابطه ای که هنوز تو گیرو دار تعارفات اولیه ست کنجکاوی کسی رو ا ر ض ا نمی کنه! 

منم گاهی اسیر چیزهای منفی می شم. مثلن اینکه من سخت ترین ازدواج رو داشتم. با اینکه به خاطر شرایطمون ترجیح دادم مدتی از خانواده پاریس دور باشیم تا دختر تحت تاثیر اونا قرار نگیره... گاهی دلخور می شم از اینکه اون ها هم خیلی علاقه ای به کمک کردن نشون ندادن. پیشنهادی هم برای کمک کردن به وضعیتی که توش بودیم و هستیم ندادن. البته منصفانه تر بخوام فکر کنم می تونم حدس بزنم شاید این موضوع به خاطر رفتار خود پاریس بوده باشه که اصولا به خونواده ش اجازه دخالت تو زندگی شخصیش رو نمی ده. اما بازم گاهی برام این جور رفتارها عجیب میان.

اما با وجود همه ی اینها... یه شبی که می خواستم پیش پاریس از این بی تفاوتی خونواده ش گله کنم... به خودم نهیب زدم که هی! نباید این کارو بکنی! این جوری تو هم می شی مثل بقیه که اسیر رفتار خونواده ی شوهراشون هستن. تو می خواستی رابطه ت بعد از ازدواج تغییر نکنه. این حرفا خاله زنک بازین...! این جوری شد که یاد حرف مادربزرگم افتادم که همیشه می گفت "آدم اگه یه حرفی رو نزنه نمی میره" و سکوت کردم. بعدن متوجه شدم وقتی حرفی رو تو دلت نگه داری... بال و پر نمی گیره... بزرگ نمی شه... نمی چرخه... و بعد هم زشت تر و مهیب تر تو زندگیت آوار نمی شه! بلکه ریزه ریزه می مونه تو دلت و اگه سعی کنی بخشینده تر باشی... ریزه ریزه گم می شه...