جایی به نام خانه

یه باری کلی نوشته بودم... از شانسم یهو پرید :(

پنج شنبه ای با مامان و بابام رفتیم یه مقداری خرید کردیم. من یکی دو دست ظروف آشپزخونه لازم داشتم. چیزایی که تو خونه داشتیم، ست های 4 نفره نهایتن 6 نفره بودن. فکر کردم خوبه که یه چیزایی بخرم که کامل باشن، تعدادشون بیشتر باشه و مدل هم باشن. یه ست کتری و قوری هم می خواستم. قبلا کتری داشتیم اما چون هیچ وقت چای نمی خوریم، ازش فقط برای جوش آوردن آب و خوردن کاپوچینو یا نسکافه استفاده می کردیم. دلم می خواست یه قوری هم داشته باشم تا یه وقتی اگه خواستم، توش چای دم کنم. در نتیجه یه کتری و قوری ست خریدم. خریدامون به اینجاها ختم نشد... ست قاشق و چنگال و لیوان و پارچ هم گرفتم و یکی دو تا چیز دیگه. البته اینها حکم جهیزیه رو نداشتن. چون من به جهیزیه و تو خرج افتادن خانواده عروس اعتقادی ندارم. مامان و بابامو هم بردم چون ذوق داشتن و دوست داشتن تو انتخاب مدلها کمکم کنن. وگرنه من خودمونو مسئول خریدن هرچیزی می دونم. منظورم از خودمون هم خودم و پاریس هست. اما این چیزا رو دوست داشتم خودم بخرم. البته نه اینکه بگم جهیزیه خریدن بده...نه. اتفاقن گاهی فکر می کنم چقدر هم راحت می تونه باشه! دختر و پسر یه شبه و بدون هیچ تلاشی صاحب یه خونه پر از وسایل نو می شن! چی میتونه دلچسب تر از این باشه؟! اما خودم یه طور دیگه م... چون ما تصمیم گرفتیم آینده مون رو با هم ادامه بدیم... در نتیجه این ما هم هستیم که مسئول زندگیمون هستیم. کما اینکه من بهتر از هر کس دیگه ای از وضع خونواده م خبر دارم و می دونم اصلن در شرایطی نیستن که بخوان برای من کار خاصی کنن. و ازشونم خواستم اگر بخوان کاری بکنن در حد هدیه باشه. همین!

دیگه خونه مون داره تکمیل می شه. منظورم از اسباب و وسایل هست. بابام می خواست یه تلویزیون بهمون هدیه بده... اما احتمال می دم بتونیم راضیش کنیم بهمون پولشو بده. چون خودمون یه تلویزیون داریم بعلاوه اینکه این روزا خیلی دستمون خالیه. آخه ما یه کار دیگه هم کردیم...

رفتیم اون خونه هه که تو مجتمعمون بود رو خریدیم. البته حتی اندازه نصف پول خونه رو هم نداشتیم. باید رهن بدیم و کلی هم وام بگیریم. اما ریسک کردیم. اینه که دستمون به شدت خالی شده. اونم تو اولین روزای زندگیمون! یه عالمه قسط و وام و اجاره داریم که باید پرداخت کنیم. اما به هر حال... دوست داشتم تجربه ش کنیم.

من مدلم یه طوریه که دوست ندارم منتظر بمونم آدما کاری برام انجام بدن... همه کارارو خودم باید بکنم. یه طوریه که خیلی به کسی متکی نیستم. مثلن دیشب بابام داشت بهم می گفت که اگه انجام یه کاری براش موفقیت آمیز باشه... حتمن بهم کمک می کنه. حین گفتن این جمله به بازوم هم یه ضربه زد... یعنی اینکه حواست باشه من هستم! منم لبخند زدم و اسقبال کردم. اما راستش چون همیشه ی همیشه ناامید شدم... دوست ندارم بیش از این به احساساتم ظلم کنم! اما ناگفته نماند که شنیدن همین چیزها هم حتی خوشحالم می کنه.

فکر می کنم اوایل ماه آینده بتونیم خانواده م رو به طور رسمی دعوت کنیم خونه مون. نه اینکه وسیله ای تو خونه کم داشته باشیم... که نه... فقط دلم می خواد تو این چند روز باقی مونده یه مقداری خونه رو بخصوص آشپزخونه رو تمیز کاری کنم. چون نرسیدم برای عید کاری کنم. خونه تو این مدت... تغییراتی داشته... آدم هایی بهش اضافه و کم شدن و ظاهرش خیلی تغییر کرده. الان شبیه یه خونه واقعیه که هیچی کم نداره. گاهی فکر می کنم به اون روزایی که فقط یه میز کوچیک چهار نفره با 4 تا صندلی و 2 تا قاشق داشتیم که باهاش دنت می خوردیم! اینجور وقتا لبخند می زنم و به نیروی سازندگی آدم ها می بالم...!