Perfection

دیروز خیلی سخت گذشت بهم. انقدر که کار کردم. ساعت 7 شب از سر کار رسیدم. گوشت گذاشتم بپزه. ورزش کردم. بعد لوبیا پلو درست کردم. یه عالمه ظرف شستم. گوشت بسته بندی کردم. یه غذای رژیمی برای خودم درست کردم. به گلدونام آب دادم. بعد ساعتو که نگاه کردم شده بود 11. 10 دقیقه هم طول کشید تا رفتم آماده خواب شدم.

یاد بچگیام افتادم. مامانم که از سر کار می اومد خونه دقیقن همین شکلی بود. شام درست می کرد. به ماها می رسید. و همیشه تا می خواست بخوابه ساعت می شد 12. و تو این فاصله اصلا نمی نشست. من همیشه اون موقع ها فکر می کردم مامانم چقدر انرژی داره. چون من همیشه از مدرسه می اومدم خسته می شدم یه جا ولو می شدم. یه وقتا می خوابیدم. بعد بیدار می شدم می دیدم مامانم داره همچنان کار می کنه... الان می فهمم که شرایط باعث می شه آدما تغییر کنن. من که همیشه تنبل بودم تو شرایطی که برام به وجود اومده خودمو تکون دادم.

البته اون موقع ها مامانم یه تنه همه کارارو می کرد. اما نباید نادیده گرفت که من پاریسو دارم. مثلن دیشب جاروبرقی کشید و تو شستن ظرفا بهم کمک کرد. که این کاراش بهم انرژی می ده.

دیگه اینکه تصمیم گرفتم 8 کیلو وزن کم کنم!

8 کیلو خیلی ترسناک میاد. من آدم شکمویی هستم اما زیادم غذا نمی خورم. ولی...! ولی بد غذا می خورم. یعنی چرب و چیل و اغلب پر از پنیر. پاستا درست می کنم بسیار خوشمزه و خامه ای. بورک درست می کنم... لذیذ. کلن اینکه غذاهام چربن. کره، خامه، شیر و انواع پنیرها... اغلب پایه بیشتر غذاهایی که درست می کنم هستن.

دوستام همه تحت نظر دکترن و یا باشگاه می رن و یا از امکانات دیگه ای مثل دستگاه های لاغری استفاده می کنن. من ولی تنها خودمم. و البته اینکه میون یه عالمه دخترم که همگی فقط فکر می کنن هرچی دکتراشون می گن درسته و بقیه ها که خودشون فکر می کنن اشتباه می کنن. این موضوع یه مقداری از انرژیم کم می کنه که مجبورم باهاشون بحث کنم و یا اینکه از انگیزه هام کم می شه و یه وقتا فکر می کنم نکنه دارم اشتباه می کنم.

اما من مدلم این طوریه. دوست دارم خودم دکتر خودم باشم. خودم بدن خودمو بشناسم و بهش کمک کنم.

یه مدتی تغذیه م رو کم کردم اما وسطاش زیر آبی زیاد می رفتم. به علاوه اینکه صبحانه هم همیشه مفصل می خوردم همراه با نون بربری. بدنم ری اکشن نشون نمی داد. الان... الان یه هفته ست که صبحانه میوه می خورم. نون و برنج رو تقریبا حذف کردم. البته یه وقتا تو مهمونی مجبورم می خورم. و اینکه از سبوس برنج هم استفاده می کنم. غذاهامم بیشتر مجموعه ای از پروتئین ها و ویتامین ها هستن. به علاوه اینکه ورزش هم می کنم. 4 روز نیم ساعته و یک روز یک ساعته در هفته. شبا که از راه می رسم... معمولن هیچ انرژی ای برام نمونده. اما یه چیزی می خورم تا fuel up باشه برام و به سرعت آماده ورزش می شم. 5 تا برنامه ورزشی رو دنبال می کنم و هر روز هم یکیشو انجام می دم که جاهای مختلف بدنم درگیرش بشن. خودم احساس می کنم یه مقداری لاغر شدم که فکر می کنم این روند، با سبک زندگی من ایده آل میاد. اما هستن آدمایی که هر چند وقت یک بار میان مایوسم می کنن تا پیشرفت خودشون رو بولد کنن. الان با یه گوش می شنوم و  از اون گوش در می کنم! وقتی برای مایوس شدن ندارم. شبا وقتی می رم خونه تمرین می کنم و عرق می ریزم فقط و فقط به یه چیزی فکر می کنم. و وقتی برای مامانم توضیح می دم که چقدر کار کردم و وقتی از ورزش کردنم می شنوه و می گه حالا دیشبو ورزش نمی کردی... باز به یه چیزی فکر می کنم اون هم اینه که باید تا اول دی... 8 کیلو لاغر بشم و این کارو می کنم. به هر قیمتی. من باید پرفکت باشم.

دیگه اینکه می خوایم برای من یه میز توالت بخریم. هنوز بین درست کردنش و خریدنش موندیم. نمی دونیم چطور می شه اما حسابی تو فکرشیم. من یه آینه قدی تو اتاقمون دارم و وسایلامو تو کمد و یا تو کتابخونه جا می دم. اما دوست دارم یه میز توالت بزرگ و سفید و ساده داشته باشم که مثلن جا برای لاکام، لوازم آرایشم، لباس زیرام و خورده ریزام داشته باشه. درگیر بودن با این موضوع باعث خوشحالیم می شه (: